90′ ların Çocuklarından Bayram…

Arefe suyuyla banyolar yapardık, daha önceden giymedigimiz sıfır kıyafetleri o güne saklardık, önce anne babamızın ellerini öperdik.
Çok büyük paraydı 5 Milyon.
Ekmeğin bile 10 bin lira olduğu zamanlardı…

Önce komşulara giderdik, liste belliydi aslında, para veren komşular öncelikli.

Şekerler toplardık, bayramın ismide şeker bayramıydı zaten.

Sonra nereye gitsek şekerlerimizi sayardık, kim ne kadar şeker toplamış gibi tatlı rekabetler.

Kontörler yüklerdi büyükler birkaç gün önceden, SMS paketleri yeni yeni çıkmaya başlamıştı. Az sonra göreceğimiz, belkide yanımızda olan arkadaşlarımıza bile SMS atardık. Önemliydi SMS atmak; hatırladığını, önemsediğini ifade ederdi.

“Minareden atlarım bayramını kutlarım” gibi…

Ayrı bir heyecandı bayramlar.

Aile büyükleri ziyaret edilirdi. O zamanlar herşey dahil oteller yoktu. Hersey dahil ev baklavaları, şekerli tuzlu bayramlıklar olurdu.

Ve her evde yuvalama olmazsa olmazımız. Her gidilen evde “Nabalı boynuna” diye bi kase yuvalamayı zorla verirler eline.

Tatil programı değil memlekette buluşma programları olurdu. İnsanın hasreti yine insanaydı.

Anne ve babanın akrabalarına gidilir, dayısı, amcası, halası, teyzesi….

Ve illaki onların başka akrabaları da olur orda. Belki de sadece bayramdan bayrama gördükleriniz, orada 40 yıllık dost gibidir. Kadınlar ayrı sohbetler, erkekler ayrı sohbetler, ve ortalıkta koşturan bayramın asıl sahibi biz çocuklar.

Ellerimizde akıllı telefonlar olmazdı, (son zamanlarda Tarkan dan dudu dudu çalan polifonik telefonları saymazsak).

Heyecandı bayramlar yani. Mutluluktu.

Şimdi nerde eski bayramlar diyoruz ya. Belkide bayramı yaşayan son çocuklar bizdik.

80’ler ve velileri 🙂